Efe'me
Delikanlıyı Kaybetmek gerçekten koyuyor insana…
Helede kanından canından birisi ise. Yaşamadıysan, bu acıyı bilemiyorsun
Efe’nin Cenaze töreni diğerlerinden farklıydı. Cami'ye gidersin, dikilirsin, aileye baş sağlığı dilersin, hayata, işe geri dönersin. Bazen çok yakın biri değilse, mezarlığa bile gitmezsin.
Ama bu farklı. Bana çok acı verdi. Burukta olsa mutlu oldum onu son kez öpebildim diye. Mis gibi pırıl pırıldı saçları, yeni kesilmişti, o gün tıraş da olmuştu.
Yüzünde belli belirsiz, "Yaptım yine yapacağımı, sizi şaşırttım değil mi?" ifadesi. Eli de açıktaydı. Elini de tuttum, alnından da öptüm. Saçlarını da sevdim, güle güle Kardeşim dedim.
İnsanı en acıtan toprağa verme kısmı. İşte o zaman, bir daha görmeyeceğin duygusu dank ediyor. "Aman" diyorsun "Dikkat edin, kafasını bir yere çarpmayın, canı acımasın." Ondan sonrasında kopuyorsun zaten.
Bir kere daha gördüm ki, Akrabaların varsa, acıya tahammül gücün artıyor.. Ben daha tek tip cenazelere alışığım. Benzer kültürler, benzer insanlar.
Emmiceminki öyle değildi. Farklı kesimlerden insanlar vardı. Valisinden oto elektrikçisine, 30 yıldır görmediğimiz alt komşulardan köydekilerden, evdekilere, bahçecilere kadar.
Rakı vermediği için kavga ettiği kebapçısı bile oradaydı. Düğünler davetiyelidir, sayılı insan gelir, ama cenazeler öyle değil, duyan gelir. Görülmemiş bir kalabalık vardı. Arayan, mesaj atan, mesaj bırakan, e-mail atan, çelenk yollayan,
Bizi yalnız bırakmadınız, acımızı paylaştınız. Bakanlar, siyasiler, medya dünyası, gazeteciler, sanatçılar, çalışma arkadaşlarım, çocukluk arkadaşlarımız ve dostlarımız sağ olun, var olun. Hakkınızı nasıl öderiz bilemiyorum. O kadar geniş bir ilgi söz konusuydu ki şaşkınlıkla izledim.
Bir de insan beyni tuhafmış, arayan, sana ulaşan herkesi bir şekilde biliyorsun, kaydediyorsun. Bundan sonra daha duyarlı bir insan olmaya gayret edeceğim duygusu yoğunlaşıyor insanın içinde.
Hayat boyu benim için önemi olan bütün insanlar emmicemin cenazesinde bir şekilde buluştu. Evet, hepsini bir arada görmek bana da bir tuhaf geldi ama olabiliyormuş. Hepsi oturup birlikte sohbet ettiler.
İnternetteki fotoğraflarını görünce ben de üzüldüm . En aciz, en zayıf, en çaresiz halimle oradaydım. Ama Efe’m öldü, ağlamayacağım da ne yapacağım. İnsanların şaşırmasına şaşırıyorum.
'Allah bu acıyı unutturmasın" çok hoşuma giden bir söz. Allah hiçbirimize yaşadığımız acıları unutturacak daha kötü acılar yaşatmasın.
Kardeşim Sam Efe’m………Mekanın Cennet Olsun.